De titel verwijst naar een specifiek uur van de dag, net voor zonsopkomst of net na zonondergang, naar een onderdeel van de schemering waarbij de lucht bij specifieke omstandigheden een speciale blauwe tint aanneemt. Dit wordt vaak geassocieerd met een gevoel van melancholie, romantiek en mysterie.

De term ‘Het Uur Blauw’ wordt ook gebruikt om de tijd van relatieve onschuld en schoonheid in Parijs in de periode net voor WOI te duiden. Deze tijd was een hoogtepunt van culturele bloei, gekenmerkt door een bruisend artistiek leven, intellectuele uitwisselingen en sociale veranderingen. Het was een tijd waarin de Parijse samenleving florerend was, met opkomende kunststromingen zoals het impressionisme, het symbolisme en het fauvisme.

Deze twee invalshoeken zijn in de tentoonstelling verweven tot een imaginaire David Lynch-geïnspireerde filmische beleving.

We begeven ons in die schemerzone, waar we in elke ruimte in een scène worden binnen getrokken. Gaan we onze onschuld bewaren? Of verliezen we die onderweg?

Het begint onscherp,  maar er tekent zich een pad af. Er overkomen ons bevreemdende voorvallen en ontmoetingen, we krijgen suggesties … het einde blijft echter open en vraagt om invulling van de kijker.

Tien kunstenaars laten via hun werk een scène tot leven komen die je wil meenemen in een verhaal van schuld en onschuld in de schemerzone van het leven.